به گزارش راه شلمچه، به نوشته بِری آیشِنگِرون در وبگاه پراجکت سیندکت، اخیراً مقایسه جو بایدن سال ۲۰۲۳ با جیمی کارتر سال ۱۹۷۹ مد شده است. همانطور که رویدادهای سال ۱۹۷۹ امید پیروزی مجدد کارتر در انتخابات سال بعدش را ناامید کرد، گفته می‌شود که تحولات سال ۲۰۲۳ نیز به طور مؤثری تلاش بایدن برای پیروزی در انتخابات ۲۰۲۴ را با مشکل مواجه کرده است.
تاریخ تکرار می‌شود
بدیهی است که کارتر و بایدن با تورمی مواجه‌اند که نارضایتی مردم را به همراه داشته است. اما تورم دوران کارتر بسیار بدتر بود: در نوامبر ۱۹۷۹ و یک سال پیش از انتخابات، تورم قیمت مصرف‌کننده در ایالات متحده ۱۲.۶ درصد بود. اما در ۱۲ ماه منتهی به نوامبر ۲۰۲۳، تورم قیمت مصرف‌کننده در ۳.۱ درصد قرار دارد. اما صرف نظر از اینکه تورم عمدتاً پشت سر گذاشته شده، این مسئله همچنان برای بایدن نقطه‌ضعفی سیاسی محسوب می‌شود.
دوم، بایدن مانند کارتر به فدرال رزرو اختیار داد تا با این مشکل مقابله کند. کارتر با آگاهی کامل از این که رئیس جدید فدرال رزرو نرخ‌های بهره را افزایش می‌دهد، پل ولکر را (عمدتاً به خاطر کارنامه خوبش در مبارزه با تورم) به عنوان رئیس هیئت‌مدیره فدرال رزرو ایالات متحده انتخاب کرد. علی‌رغم هشدارهای برت لنس، مشاور سیاسی او مبنی بر اینکه انتصاب ولکر شانس پیروزی مجدد رئیس‌جمهور را نابود می‌سازد، کارتر اجازه داد ولکر به کار خود ادامه دهد. رویکرد کارتر در دوران پیش از انتخابات کاملاً متفاوت از رویکرد برخی از پیشینیان او، به ویژه ریچارد نیکسون قبل از انتخابات ۱۹۷۲ بود.
بایدن نیز بدون توجه به رنجش خریداران مسکن و دیگران، مشابه کارتر به فدرال رزرو تحت ریاست جِروم پاوِل اجازه داد تا نرخ‌های بهره را به دلخواه خود تنظیم کند. همچنین عدم تمایل بایدن به انتقاد از فدرال رزرو باعث شد که موضعی کاملاً برعکس دونالد ترامپ، سلف خود بگیرد.
همچنین دو رئیس‌جمهور به طور کلی و به طور خاص در رابطه با ایران، با مشکلات سیاست خارجی مواجه شدند. در نوامبر ۱۹۷۹، دانشجویان ایرانی معترض سفارت آمریکا در تهران را تسخیر کرده و ۶۶ آمریکایی را اسیر کردند. اندکی پس از آن، رهبر انقلاب که از تبعید پاریس بازگشته بود، ایالات متحده را «شیطان بزرگ»، خواند که بیانگر سیاست دولت ایران از آن زمان بوده است.
دقایقی پس از مراسم تحلیف رونالد ریگان در ژانویه ۱۹۸۱، اسرا آزاد شدند. عدم موفق کارتر برای نجات آن‌ها در آوریل ۱۹۸۰ به زخم سیاسی او در آستانه انتخابات و نمادی از سیاست خارجی شکست‌خورده‌اش تبدیل شد.
امروز نیز دولت بایدن به طور مشابهی باید با نفوذ ایران در سوریه و لبنان، جایی که موشک‌های حزب‌الله اسرائیل را هدف می‌گیرد و در دریای سرخ، جایی که حوثی‌ها کشتی‌های مرتبط با اسرائیل را هدف قرار می‌دهند، کنار بیاید. همچنین برخی از اسرایی که توسط حماس در غزه نگهداری می‌شوند نیز تابعیت آمریکایی دارند. اما ناتوانی دولت بایدن در مهندسی آتش‌بس طولانی یا کمک به آزادی اسرا، حس مشابهی از ناتوانی دولت کارتر ایجاد می‌کند.
در همین حال، شکست نیروهای اوکراینی در به دست آوردن دستاوردهای سرزمینی در ضدحمله تابستانی خود علیه روسیه و شکست تحریم‌های ایالات متحده برای خاموش‌کردن ماشین جنگی ولادیمیر پوتین، این احساس را تشدید کرده که سیاست خارجی آمریکا در آشفتگی به سر می‌برد.
همه اینها به تضعیف محبوبیت بایدن منجر شده، به حدی که بدتر از وضعیت ۱۹۷۹ کارتر است. همچنین لازم به یادآوری است که جو بایدن جوان که در آن زمان سناتور بود، در مورد درستی نامزدی دوباره کارتر در انتخابات ابراز تردید کرد.
غلبه امید بر منفی‌بافی
با این حال، علاوه مقایسه‌ها، تفاوت مهمی نیز بین بایدن و کارتر، یعنی در موقعیت سیاسی آن‌ها دیده می‌شود. کارتر نگران وضعیت روان مضطرب آمریکایی‌ها و آینده کشور بود. در ژوئن ۱۹۷۹، او اظهاراتی ایراد کرد که به «سخنرانی آشفتگی» معروف شد. در آن سخنان، او با اعلام انزجار از بحران اعتمادبه‌نفس آمریکایی‌ها، از «تردید فزاینده درباره معنای زندگی» و «از دست دادن وحدت در هدف ملی» ابراز تأسف کرد. کارتر افزود که آمریکایی‌ها ایمان خود را «نه تنها به خود دولت، بلکه به توانایی شهروندان برای خدمت به عنوان حاکمان نهایی و شکل‌دهندگان دموکراسی ما» از دست داده‌اند.
در واقع، سخنرانی کارتر چندان هم منفی نبود؛ اما توسط ریگان که خود را «جنگجوی شاد» معرفی می‌کرد، اینگونه برای مردم ترسیم شد. ریگان در سخنرانی آستانه انتخابات اظهار داشت: «من هیچ آشفتگی ملی نمی‌بینم». این قماری برنده بر پیامی خوش‌بینانه بود. در روزهای سیاه ۱۹۷۹ تا ۱۹۸۰، رأی‌دهندگان آمریکایی اعتمادبه‌نفس بالای ریگان را به نشخوار فکری خسته‌کننده کارتر ترجیح دادند.
البته اکنون، بایدن رئیس‌جمهوری مستقر است که خوش‌بین بوده و اصرار دارد که آمریکا در مسیر درستی قرار دارد؛ در حالی که ترامپ مدعی است که آمریکا از آشفتگی عمیقی رنج می‌برد. او دائماً از تقاص‌دادن کسانی که به او آمریکایی‌ها بد کرده‌اند سخن می‌گوید و هرجایی که می‌نگرد، تهدید می‌بیند. تاریخ نشان داده که رأی‌دهندگان آمریکایی خوش‌بینی را ترجیح می‌دهند. اما همچنین نشان داده که هر بار شگفتی می‌آفرینند.
