به گزارش راه شلمچه، ۲۶ مرداد ۱۳۶۹، نه فقط یک تاریخ در تقویم، که نقطه‌ی اوج یک صبر چندین ساله بود؛ روزی که ایران نفس در سینه حبس کرد تا شاهد زیباترین و احساسی‌ترین دیدارها باشد.
این روز، یادآور تصاویر ماندگاری است که شاید تنها در فیلم‌ها بتوان نمونه‌اش را دید؛ مادرانی که سال‌ها با دلتنگی سر کرده بودند، همسرانی که امید را هرگز از دست ندادند، و فرزندانی که حالا پدرانشان را نه در قاب عکس، که در آغوش می‌فشردند. خیابان‌ها غرق در شور و هیاهو بود و بوی اسپند و گلاب، با اشک شوق میلیون‌ها ایرانی در هم آمیخته بود. هر آزاده‌ای که قدم به خاک میهن می‌گذاشت، یادآور هزاران خاطره‌ی تلخ و شیرین از روزهای مقاومت و امید بود.
آزادگان سرافراز، با کوله‌باری از استقامت و پایداری، بازگشتند تا پیام‌آور این حقیقت باشند که عشق به میهن و خانواده، قوی‌ترین انگیزه‌ی برای تاب آوردن سخت‌ترین شکنجه‌ها و محدودیت‌هاست. بازگشت آن‌ها، نه فقط پایان یک اسارت فیزیکی، بلکه آغاز فصلی تازه از زندگی بود؛ فصلی که در آن، هر لحظه در کنار خانواده، خود یک جشن بزرگ به شمار می‌رفت.
امروز، در سالروز آن حماسه‌ی بزرگ، یاد و خاطره‌ی این سروقامتان صبر و مقاومت را گرامی می‌داریم و لحظات پرشکوه بازگشتشان را، که با شور نوستالژیک و اشک‌های بی‌امان خانواده‌ها همراه بود، دوباره مرور می‌کنیم. این روز، روز وحدت، امید و مهرورزی است که در حافظه‌ی تاریخی ملت ایران، جاودانه خواهد ماند.
